بوسیدن روی دوست

سلام و درود من رو از هوای ابری تهران پذیرا باشین  . پست امروز یه پست سینماییه .  

اول این که به اونایی که بچه دارن پیشنهاد می دم که با بچشون برن و فیلم آهوی پیشونی سفید رو ببینن . فیلم موزیکال و مناسبیه برای علاقمند کردن بچه به هنر هفتم .  

دوم این که از استاد بزرگوار ، مهرجویی بزرگ ، تقاضا می کنم که فیلم ساختن رو متوقف کنه و دیگه چیزی نسازه . از ساختن آخرین فیلم خوبش 9سال گذشته و هر چی دیگه ساخته نشونی از اون استاد بزرگ نداره که نداره . این نارنجی پوشش که واقعا یه فیلم ضعیف و سرد و بی روح بود. استاد داریوش ، لطفا !  

و سوم این که بوسیدن روی ماه همایون اسعدیان رو تو سینما دیدیم و دوستش داشتم .  

ممکنه یکی بگه بوسیدن روی ماه ، داستان خانواده جانبازاست

ممکنه یکی بگه بوسیدن روی ماه ، داستان خانواده شهداست 

ممکنه یکی بگه بوسیدن روی ماه ، داستان خانواده مفقود الاثرهاست

ممکنه یکی بگه بوسیدن روی ماه ، داستان نابودی اصالتهاست

ممکنه یکی بگه بوسیدن روی ماه ، داستان جور نبودن آدمهای قدیم با زمانه امروزه

ممکنه یکی بگه بوسیدن روی ماه داستان تقابل و نزدیکی نسل چهارم و نسل اوله

 ممکنه یکی بگه . . .

ممکنه یکی بگه . . .

من که میگم بوسیدن روی ماه داستان دو دوسته .  

فیلم به روانی داستانش رو بیان می کنه ، اتلاف وقت نداره ، اشک بی جا از بیننده نمی گیره ، شعار بیش از حد نمی ده ، اطلاعات رو درسته نمی اندازه تو بغل بیننده و  از همه مهمتر این که یه فیلم شریف و انسانیه .  

داستان دو پیرزن که با هم 40ساله که همسایه اند . پسرهاشون با هم بزرگ شدند ، باهم مدرسه و دانشگاه رفتند ، با هم عاشق شدند ، با هم به جنگ رفتند و با هم مفقودالاثر شدند و 20ساله که با هم ،منتظر خبری از جگرگوشه هاشون هستند  .  

گره داستان از اون جا شروع می شه که به یکی از این مادرها ،خبر پیدا شدن بقایای بدن پسرش رو میدن و اون به خاطر دوستش چه تلاشی می کنه که بدن پسر شهیدش رو برای دلخوشی دوست رو به موتش به جای پسر دوستش جا بزنه تا شاید بتونه دلش رو شاد کنه و با خیالی آسوده به سوی مرگ بدرقه .  

و این دوستی شاه بیت ابیات ، غزل بوسیدن روی ماهه .  

پانوشت : این نقد وحید یامین پور ، مجری صداسیما ، بر این فیلمه که در نوع خودش خوندنی ست . اون در وبلاگش نوشته که تامل برانگیز بودن «بوسیدن روی ماه» در کلید زدن گسست میان خانواده های شهدا و حاکمیت است. یعنی القای جدایی جدی ترین حامیان انقلاب از انقلاب و خطرناک تر اینکه هزینه ی القای این جدایی اینبار نه از جیب ژست های روشنفکرانه از نوع شعارهای حقوق بشری یا فقدان آزادی بیان که از عواطف و احساسات پردامنه و عمیق در فضای شهید و شهادت پرداخته می شود. به عبارت دیگر برای اولین بار دو قطبی خیر و شر را در دوگانه ی خانواده شهدا و جمهوری اسلامی پردازش شده است!   

خب نوشته امروز هم به پایان رسید . دست اندرکاران کافه رگبار روز خوبی رو براتون آرزومند اند .

.... 

کامنت برگزیده  

سهیل گفته : اوج داستان لحظه فداکاری است. فداکاری یک منتظر برای یک دوست
چه لحظه زیبایی بود این اوج در دفتر اون آدم ریشو
اون لحظه رو باهاش زندگی کردم و ترکیدم. با خودم گفتم ای کاش تنها می آمدم تا صدا دار بترکم نه این جور بی صدا