مشکل ما

چند سالی هست که فیلمهای تلخ و ناامیدکننده خوبی ساخته میشه که سردمدارش اصغرجان فرهادیه .سال قبل هم ابدویک روز عالی بود . دیگه لانتوری هم خوب بود و داریم از این سبک فیلمها .سینمایی اجتماعی که افراد توی مشکلات ظاهرا ساده اطرافشون دست و پا می زنند و تا آخر هم به جایی نمی رسند و مجموعا فیلمهای تلخی هستند و به قولی یه من می ری و صد من بر میگردی!

فیلم لاک قرمز از این دست فیلمهاست . فیلمی با بازیهای درخشان و شخصیت پردازی های عالی و داستانی جوندار و فوق العاده غم انگیز .

اما سوال من این جاست که چرا ما باید این طوری باشیم؟ تا کی باید فقط افسردگی رو رواج بدیم؟ چرا هیچ راهی نیست؟ چرا هیچ امیدی نیست؟ این کاری که توی سینمای آمریکا دقیقا برعکس رخ میده؟ چند وقت پیش فیلمی دیدیم به اسم جویی ، که داستان زنی بود که تا بخوای بدبیاری توی زندگیش آورده بود از شوهر بیکاره اش و پدر دائم الخمرش بگیر تا بچه هاش و مشکلات عدیده مالی اما این زن تلاش کرد و کرد و کرد تا این که تونست خودش رو از اون منجلاب نجات بده و یه زن موفقی بشه . چرا سینمای ما ، ادبیات ما به این موارد نمی پردازه ؟ این سوال مهمیه