دیدار کارلوس و حسن

 

تابستونا که می شد و مدرسه ها تعطیل ، صبح که پا می شدیم تو کوچه می رفتیم و شب که می شد مادر به زور ما رو به خونه بر می گردوند . تو محله مون چند تا تیم فوتبال شده بودیم و برای هم کری می خوندیم و تیغی بازی می کردیم و گاهی اونها ما رو می بردند و گاهی هم ما اونها رو . فکر می کردیم که آخر فوتبالیستیم ما ! 

چه هیاهو و برو بیایی داشتیم برای این فوتبال . چقد این و اون رو مسخره کردیم و کری خوندیم ! 

یه روزی حین بازی پسری دوچرخه سوار به ما رسید و گفت بچه ها ما تو محلمون جام فوتبال گذاشتیم و اگه دوست دارین شما هم تیم بدین . ماها هم که ادعامون می شد و خوشحال قبول کردیم و پول سهمی خودمون رو برای خرید جام قهرمانی دادیم .

تو لیست تیمها 7 تیم دیگه هم جز ما بودند که اگه سه تاشون رو می بردیم قهرمان اون محل می شدیم و این به نظر ما اصلا دور از دسترس نبود . روز موعود وارد مسابقه شدیم و در اولین دیدار ( روم نمیشه بگم والا !) 11 به صفر باختیم !! به قدری که همه مسخره مون می کردند که این فوتبال بود یا والیبال ؟  

فاصله تیم محلی ما با اون تیم ها همین قدر بود . 

حالا حکایت فوتیال ما و جام جهانیه . تیم که از کره برگشته به همراه کارلوس کی روش به دیدن شیخ حسن رفته و ایشون هم براشون آرزوی موفقیت کرده و نکونام هم ابراز امیدواری کرد که دولت دکتر روحانی حمایت کاملی از تیم ملی فوتبال کشورمان انجام دهد و و ایشون هم قول داده در این زمینه به طور همه‌جانبه حمایت کنه.  حرفهای خوبیه و درسته که تو آسیا گهگاهی حرفهایی برای گفتن داریم و این دفعه هم به عنوان تیم اول گروهمون تونستیم بیایم بالا و راهی برزیل هستیم ولی واقعا نباید فراموش کنیم که فاصله ما و تیمهایی که میان اونجا ایقده زیاده که نباید انتظار خاصی از این تیم داشت .

همین که بریم و تو مرحله اول بازی های خوبی ارائه بدیم و آبرومندانه بیایم بیرون خودش کلیه .

.... 

کامنت برگزیده   

نیلوفر گفته : دارم تصویر آقای رگبار کوچک رو وقتی ۱۱ تاااااا گل خورده رو مجسم می کنم. خدایش خیلی با حال بود!!