وبلاگهای عمیق

چند روز قبل دوست خوبم سهیل پرچنان ، که جا داره از الان بهش 20آذر ( روز جهانی کوهستان )رو تبریک بگم چون یکی از ورزشکارا و کوهنوردای خوب این کشوره ، تذکر داد که وبلاگ کافه رگبار دیگه حال و هوای سابق رو نداره و خیلی افت کرده . راست میگه که از سال 87 که دارم این جا رو می نویسم و تقریبا 8 سالی می شه که این دور و برای خودم می پلکم ، نشده بود که وبلاگ نویسی این قدر در رده های بعدی قرار بگیره .

البته این فقط منحصر به من نیست که می بینم آفتی است که بر همه بلاگرهای حتی خیلی پر بازدید افتاده به طوری که بابک جوگیریات به اون پر شور و حالی و پر بازدیدی،  الان داره ماهی ، دو ماهی یه مطلب می نویسه و می ذاره روی نت!  بقیه هم همینن ، کرگدن ، صحرا ، پرسیسکی وراچ ، تیراژه ، سارا ، ویولت ، گیلاسی ، .... . عمده اینها رو آوردن به اینستاگرام ، تلگرام ، فیسبوک گرام ! و غیره گرام .

خب چه باید بکنم ؟ راستش قبلا هم این موضوع فکر منو مشغولیده بود. فکر کرده بودم که خب این جا جاییه که اونا نمی تونن مثل این باشن گرچه جذاب ترن ولی دقت که میکنم می بینم بلاگرهایی که حرفهای خوب و مهمی برای گفتن داشتن ،هنوز دارن به قوت و شدت این جا رو هم نگه می دارن مثل یک پزشک ، دیده بان کوهستان ، محمد درویش و محمدرضای شعبانعلی

شاید رازش همین باشه . اگه بخوای حرفای روزمره فقط بزنی وبلاگ دیگه پاسخگوت نیست اما اگه حرفای عمیق تر و موندنی تری داری وبلاگت رو پربار و پربار تر کن . اینه رازش انگار .

باید جدی تر و منضبط تر باشم . فعلا رخصت