نوار کاست با ارزش

         

باران به یه مهمونی زنونه ای رفته و من بودم و دوتا پسرا که دانیال رو زودتر شام دادم و خوابوندم و کمی با بنیامین درس کار کردم و اونم دیگه خسته شد و خوابید . تو خلوتی و سکوت خونه از اتفاق اومدم سروقت وبلاگ و آرشیو چندماه رو خوندم و خداییش خودم خوشم اومد که جای خوبی دارم که می تونم یه وقتا  مراجعه کنم و ببینم اون موقع چی ها نوشتم و گفتم و دلم برای کافه سوخت کلا .

همش تقصیر این پیام رسانای وایبر به بعد تا تلگرامه البته فیس بوک و اینستاگرام هم کم تقصیر نداشتند ها . اما خداییش هیچ کدوم یه جای شخصی و خوب مثل این جا نیستند . هر چی هم اون جا بنویسی میره گم و گور میشه و نیست و نابود می گردد !

اما می ترسم که هرچی هم ما تلاش کنیم که وبلاگ و امثالهم رو نگهداریم بازم نشه و بشه حکایت نوارکاست که امروزه نه شما می تونی خودش رو بخری نه دستگاهی که پخشش کنه دیگه گیر نمیاد چندان .

این پست فقط جهت قدردانی از خدمات وبلاگ کافه رگبار به بنده نوشته شده و ارزش خاص دیگری ندارد !!