سونامی در قاب

دیشب درباره سونامی چندسال قبل آسیا فیلمی دیدم به اسم "غیرممکن Impossible " که داستان یه خانواده 5نفره انگلیسی رو که برای تعطبلات به تایلند رفته بودند  روایت می کرد پس از وقوع مصیبت تقلا می کنند مجدداً یکدیگر را پیدا کنند.وقتی موجهای سهمگین به ساحل هجوم می برند و آبهای خروشان وارد اقامتگاه خانواده می شوند، خانواده به دو قسمت تقسیم می شه. مادر خونواده و پسر 12ساله اش جدا و پدر و پسرهای 7ساله و 4 ساله اش جدا . مادر جراحت شدیدی بر میداره و پسرش سعی می کنه ازش مراقبت کنه . . . ( بقیه رو نمی گم که داستان لو نره . خودتون ببینین(  

 

به نظر من صحنه های مربوط به سونامی وحشتناک اند . نقطه ی قوت فیلم دور شدن و تنهایی و آشوبی است که بعد از وقوع فاجعه پیش میاد. با قطع شدن بیشتر راه های ارتباطی، یافتن یک عزیز گم شده امری سخت طاقت فرساست. تا همین امروزهم  اجساد زیادی وجود دارند که در اعماق گل و لای دفن شده اند و یا به میانه ی دریا فرستاده شده اند و هرگز پیدا نشده اند. حالا تصورش رو بکینین که برای یک کودک تنها و گم شده که به دنبال پدر یا مادرش می گردد، چقدر این مشکله .  

من و باران که چندین و چند بار اشک ریختیم و بغض کردیم . فیلمی خوب و جوندار بود ولی فکر کنم ما خواه ناخواه خودمون رو تو شرایط اونها می ذاشتیم و به ناچار با اون پدر و مادر همذات پنداری می کردیم و هی می گفتیم خدا سر هیچ پدرمادری و بچه ای این مصیبت رو نیاره .