داستان سیبیل !

یادش بخیر زمانی بود مدرسه می رفتیم و هر پسر نوجوانی که پا به سنین بلوغ می گذاشت ،جدای از تاثیرات ناخوشایند جوش زدن ها و دو رگه شدن صدا ، چشم انتظار این هم بودکه ببیند آیا مویی پشت لبهایش سبز شده و چقدر سبز شده و اصلا به چشم می آید یا نمی آید و می شود بهش گفت سیبیل یا نهایتا ده بیل! بیشتر نیست و سر این موضوع سیبیل ،برو و بیایی داشتند دانش آموران دبیرستانی ما . بماند که بودند پسرهایی که زودتر به بلوغ هم رسیده بودند و پشم و پیله پرپیمانی هم داشتند و کیا بیایی داشتند از پز دادن بابت تعریف کردن از چگونه ریش زدن ها و سیبیل ها را مرتب کردن .

کلی هم ادبیات و ضرب المثلهای فولکوریک قدیم و جدید ،بر نقش بی بدیل سیبیل تکیه می کرد . مثل چرب کردن سیبیل ، پیوند زدن ریش به سیبل ، پول بده سر سیبیل شاه ناقاره بزن ، باج سبیل ، آویزان شدن سبیل ، زیرسبیلی رد کردن ، . . . 

                                          

بله این بود ابهت سیبیل در ایران و این ابهت تا سالهای سال خدشه ناپذبر باقی ماند تا فکر کنم سالهای 77 به بعد بود که آرام آرام ،سیبیل داشتن افتخاری برای دارنده اش محسوب نمی شد و حتی سیبیل تراشیده ها  خوش منظرتر و تو دل بروتر برای نسوان جلوه می کردند و نهضت سیبیل تراشی در ایران اپیدمی شد . که امروزه روز ،شما کمتر جوان و میانسالی را با سیبیل مرسوم می بینی.

اما آن موقع که من به سربازی رفتم ،هنوز سالیانی باقی مانده بود تا از از بیخ و بن برکندن سییل ها از پشت لبها و یک سرباز بود و ابهتش به سیبیلهایش . هم خدمتی ای داشتیم که اصلا به سیبلهایش معروف بود و علی سیبیل لقب داشت. فکر کنم از دسته 75نفری ما شاید حداکثر 10نفر بودندکه سیبیل نداشتند که نصفشان هم بندگان خدا از بی مویی پشت لب به این بلیه تن در داده بودند.

اما روزی ، انقلابی در دسته ما رخ داد که در تاریخ ارتش به یاد ماند و پس لرزه هایش ایران را به لرزه انداخت !

جمعه شبی از مرخصی 24ساعته ام بر می گشتم که وارد آسایشگاهمان شدم و  دیدم ای دل غافل ،رفقا تیغ ژیلت به دست و سیبیل به پشت لب ،داخل دستشویی می شدند و بدون سبیبل خارج!  حال شما قداست آن موقع سبیل را در نظر بگیرید و درک کنیدکه این کار چقدر می توند عجیب و غیر قابل باور باشد . پرس و جو شد و کاشف به عمل آمد که یکی از دوستان که سیبیلی مرتب داشته ، در خانه کاملا زده بود و برگشته بود .گروهبان محترم که با ایشان از قبل لج داشتند فرموده بودند که اگر ببینیم یکی دیگر از شما سییبل زده باشد تا صبح به شما برپا می زنم !

(لازم به ذکر برای دوستان سربازی نرفته است که برپا زدن یکی از شیوه های تنبیه عمومی است و به این صورت می باشد که وقتی همه شب خوابند، گروهبان مربوطه وارد آسایشگاه شده و فریاد برپا سرداده و همه باید تا 3شماره از تختها پایین آمده و مرتب و خبردار بایستند و این امر می توند بارها و بارها تا صبح ادامه داشته باشد و ناگفته پیداست چه زجربی خوابی را باید سربازی که تمام روز را دویده و جست و خیز کرده باید تحمل نماید )

و روی همین حساب دوستان به جهت همبستگی با آن دوست بی سیبیل همگی دست به تیغ برده و سیبلهای نازنین خود را بر باد می دادند .بنده هم که نه خونم از دیگران سرخ تر و نه سیبیلم از دیگران پرپشت تر بود، به این حرکت انقلابی لبیک گفتم و تیغ تیز بر سیبلهای خود زدم و برای اولین بار آن ها را از ته تراشیدم و خودم را در آینه نشناختم

این شد که شب هنگام که گروهبان محترم آمدند و با یک دسته 75نفری بی سبیل مواجه شدند و از تعجب دهانشان بی اغراق باز ماند. ناگفته نماند که ایشان هم یا جوگیرشدند یا احساس کردند باید با عده زیادی طرف گردند ،برپا هم نزدند و ما اولین شب بی سبیل را بی سرخر خسبیدیم .

....

کامنت برگزیده

صحرا گفته : کاش الان هم جوونا سیبیل رو به برداشتن ابرو و کارای دیگه ترجیح میدادن تا وجه مردا کمی کمتر از این خدشه دار میشد!