سفری خاطره انگیز به سواحل گیلان !

بله ،سفر خوب و خوشی بود وکلی از مناظر زیبا و هوای طرب انگیز لذت بردیم و تمدد اعصاب کردیم و روحیه مان شارژ شد و من که الآن آماده ام برای یک هفته کاری خوب و جوندار و . . .

واقعا دوست داشتم این ها رو بنویسم اما واقعا این جور نبود و الآن فقط احساس خستگی دارم .

راستش نه جایمان بد بود ، نه همسفران بدی داشتیم ، نه جاده شلوغ بود ، نه ماشین اذیت کرد ، نه هوا بد و شرجی بود ، نه غذا بد بود ، و هیچ اتفاقی که ناگوار باشه برای ما نیافتاد ، اما خسته ام .

ما در زیبا کنار بودیم ،شهرکی ساحلی بین رشت و انزلی ، شهرکی آرام و زیبا ، با ساحلی ماسه ای ، مکانهای  مناسب برای قدم زدن ، دریاچه هایی آرام و رویایی برای قایق سواری ، کلبه های جنگلی ، برنامه های شاد ، . . . اما من فقط خسته شدم و برگشتم .

وقتی بنیامین 2ساله بود (6سال پیش) 3 نفری ،سفری یه هفته ای به آنتالیا کردیم و رو راست بگم که از توی همون فرودگاه فهمیدیم که چه غلطی کردیم با بچه این سنی پاشدیم اومدیم سفر ،از بس این بچه شیطونی کرد و آتیش سوزوند و نفس ما رو برید . چقدر مجبور به بدو بدو بودیم که نکنه یه بلایی سر خودش بیاره و اصلا اسم آنتالیا تنها چیزی که یادم میاره حرص خوردن و دعوا کردن بود. ینی این قده من و باران با هم دعوا کردیم که توی اون 7سال قبلش با هم دعوا نکرده بودیم .آق بنیامین 2ساله ،از صبح کله سحر بیدار می شد و 8شب هم خوابش می برد ، مام مجبور بودیم توی اتاق هتل بشینیم و به هم دیگه زل بزنیم . ما توی تهران این قده زود نمی خوابیدیم که مجبور بودیم اون جا بخوابیم !

اونایی که بچه دارن حرف منو خوب می فهمن . نگهداری بچه تو حوالی 2 سالگی سخت ترین دورانشه . چون هم توانایی زیادی توی حرکات پیدا کرده و می تونه خیلی کارها رو انجام بده و هم این که درست زبون نمی فهمه و متقابلا نمیتونه خیلی از مقاصد خودش رو هم به ما بفهمونه .

این دفعه هم یه جورایی اون مدلی شد . دانیال نزدیکای 2سالشه و یه هوا هم از بنیامین اون موقع ،شیطون تر و پرجنب و جوش تر . شما با یه کمی قدرت تخیل می تونین حال و روز تمدد اعصاب ما رو تو این جور مسافرت ها دریابین .

بخوایم اصلا سفر هم نریم نمیشه . سالی یکی دوبار رو دیگه باید زیر سبیلی در کنیم حداقل به خاطر بنبامین هم که شده باید بریم . به ما هم خوش نگذشت نگذشت به بنیامین که حتما می گذره . همین برای ما کافیه .

اما با این تفاصیل هنوز احساس خستگی یه رو دارم !!

....

کامنت برگزیده

سهیلا گفته : : خوب میفهمم چی میگی.منم سه تا پسر دارم که با تمام وجودم با خوندن این پست شما و باران جان رو درک کردم.
ولی عزیز من اینم میگذره. به سرعت برق و باد.به حدی که بعدها به زحمت خاطره اش رو بیاد میارید.
مخصوصا که وقتی گل پسرا بزرگ میشن و هر موقع به قدوبالاشون نگاه میکنید دلتون ضعف میره.و همون موقع دلتون می خواد همه چیتون رو فرش پاشون کنید.
یه زمانی میرسه که اونقدر درگیر کارای خودشون میشن که حتا اگه بهشون اصرار کنید هم نمیتونن باشما بیان مسافرت.اونوقت شما دوتا تنهایی میرید و همه اش باخودتون میگید کاش بازم کوچیک بودن و الان همراهمون بودن.
آره برادر من بر لب جوی بشین و گذر عمر ببین!