بعد از مرگ

تو پست قبلی که راجع به مراسم کفن و دفن نوشته بودم و هزینه های اون ، رفقا کامنتای خوبی دادن که بحث رو بازتر کرد اگه اجازه بدین تو این پست هم میت ها رو رها نکنیم !

مثلا شیرین نوشت که« این مراسم مفصل و مخصوصا بخور بخور هایش خوشبختانه رسم مردم اروپا نیست. دیدن کسانی که در مراسم ختم در حد انفجار شکمبارگی می کنند واقعا تهوع اور و تاسف آور است. بنظرم بی حرمتی به اهمیت "مرگ" و فرد رفته است.»

و نیره نوشت که« رسم در قدیم فقط خرما و حلوا بوده اونم به دلیل پایین افتادن قند خون صاحبان عزا که مثلا از نظر جسمی بتونن این مصیبت رو تاب بیارن . بقیه بخوربخورها رو خودمون بعدا اضافه کردیم!!! در شهر ما رسم نهاردادن همچنان پابرجاست. اونم در جایی که همه محلی و بومی اند و فقط فامیل رو بخوای دعوت کنی 800 نفر به بالا میشه! بیچاره صاحب عزا که هم عزیزش رو از دست داده و هم باید جیبش خالی بشه!!! هزینه گل رو هم که نگو! طرف تا زنده س یه شاخه گل براش نمیبرن. همینکه مرد تاج گلهای چندصد هزارتومنی سرازیر میشه!!!»

باید بگم درسته و متاسفانه این گرفتاری ای هست که تو خیلی جاها برای صاب مرده ها ! پیش میاد .طرف گاهی نصف زندگیش رو میده تا بقیه تو ختم شرکت کنن . من شنیدم که تو بعضی شهرا اقوام میان و تا هفت روز تو خونه میت می مونن و شام و ناهار و صبخونه میخورن به این اسم که تسلی دارن میدن . نمی گم نیتشون خوردنه ها . نه . شاید واقعا دارن تسلی میدن و لی نتیجه اش بیچارگی بازمانده هاست .

والا تو همین تهران هم که مراسم به اون غلظت نیست باز چیزهایی هست که آدم می بینه نمی دونه بخنده یا گریه کنه . یه خاطره ای من بگم که خوندنش خالی از لطف نیست .چندسال قبل یکی از آشنایان ما که در سوئد زندگی می کرد ،همون جا فوت می کنه . بنده خدا جوون بود و فوت کرد . زنش سوئدی بود و برای دفنش در ایران همراه با جسد و خواهر میت به این جا اومد و بار اولش هم بود که به ایران می اومد . خواهر میت نقش دیلماج رو براش ایفا می کرد .

خاکسپاری توی بهشت زهرای تهران بود . یادمه وقتی که جسد رو از غسالخونه رو دست آوردن ، فامیلهای اون ، بیشتر زنها ، چه جیغ و شیون و تو سر زنونی داشتن ، آویزون تابوت شده بودن ، می خوستن بکشنش پایین ، جیغ میزدن و شیون می کردن ، سر گور نمی خواستن بذارنش توی خاک  و .... .این وسط زن سوئدی این بنده خدا نظرم و جلب کرد .توی کل این مراسم مدام اشک می ریخت و با دستمالی اشکاش رو پاک می کرد و باز اشکا جاری می شدند . غم و غصه ای که توی نگاه و صورت این زن بود واقعا عمیق و جانگداز بود . 5سال با هم زندگی کرده بودند.حالا تا این جاش عیبی نداره . بالاخره هرکسی جوری غم و غصه اش رو بیرون می ریزه . فرهنگ هرجایی با هم فرق میکنه  .

اما نکته و تفاوت فرهنگی مالوف ما از این جا شروع می شه ، مراسم خاک سپاری که تموم شد همه رو به رستورانی بردند . می دیدم همه اونایی که تو سرو کله می زدن و مراسم رو به هم ریخته بودن ، توی غذا خوردن و دستور به گارسون دادن که پیاز بیار،  این جا چرا نوشابه نداه ،یه سالاد دیگه بیار و بخور بخور یکه تازی ای می کردن که بیا و ببین .  همچین میخوردن که انگار نه انگار ناراحت اند و به نظر انگاری که از یه قحطی دراومده اند . نمی دونم والا آدم مگه از ناراحتی زیاد اشتهاش هم وا میشه ؟! 

به زن سوئدی هم که نگاه می کردم همین جوری و ارفته و مات و متحیر به رفتار اینها نگاه می کرد و سر یه میزی نشسته بود و به زور چند قاشق ماست بهش دادن که مگه غذا از گلوت پایین می ره ؟ همین الان عزیزترین کست رو به خاک سپردی و تنها برگشتی .

فکری این بودم که این خانم وقتی از این جا بره راجع به ما چه چیزی به هموطنهاش خواهد گفت ؟!