لگد زدن پشه به من

تو مریضیا ،سرماخوردگی یه چیز نرمالیه که معمولا سالی یکی دو بار برای آدم اتفاق می افته و معمولا هم چیز خطرناکی نیست و بعد یه دوره 4 تا 6 روزه خوب می شه ( برای من که این جوریه ) و پا می شی مثل قبل می ری دنبال کار و زندگیت .

اما توی همین مریضی نرمال ، این قده من نوعی احساس بیچارگی می کنم که بیا و ببین . انگاری که غم عالم می شینه روی دلم که آخ بدنم درد می کنه ، آخ سر گیجه دارم ، آخ آبریزش بینی دارم ، به سختی از جام جرکت می کنم و وقتی که روزی مثل امروز بعد از تقریبا 5 روز صبح از خواب پا می شم و می بینیم که نصف مشکلاتم مرتفع شده این قده خوشحال می شم که انگار برنده یه جایزه خیلی بزرگ شدم .

می خوام بگم واقعا که قدیمیا می گفتن سلامتی بهترین نعمته ، عالی و درست گفتن . حالا من که مشکل خاص جسمی ای ندارم که همیشه آزارم بده ولی وقتی فکر می کنم به این کسایی که مریضیهایی مهم و همیشگی دارن که جسمشون رو می تراشه ، با خودم فکر می کنم واقعا این بندگان خدا چجوری زندگی می کنن؟

یه وقتا فکر می کنم اگه من جای کسی بودم که ناقص العضوه ، دست یا پا نداره ، کسی که سرطان داره ، کسی که هموفیلی داره ، کسی که ام اس داره ، تنگی نفس مزمن داره ، دیالیزیه و ده ها بیماری دیگه ، واقعا چجوری با زندگیم برخورد می کردم ؟ اصلا می تونستم دیگه شاد و سر حال باشم ؟ می تونستم به زندگیم امید داشته باشم ؟ منی که با یه سرماخوردگی ساده روحیه ام رو از دست می دم ، چجوری می تونستم با این مشکلات بزرگ کنار بیام ؟