یک فرصت شغلی !

یه آدم باحالِ بامرامِ غیرتمند هست که برای فیدلی هم یه چیزی مثل گوگل چرخان درست کنه ؟ 

آقای گودر ، بنده به مکان آقای فیدلی مهاجرت نمودم و همون جا فید خوانی می کنم ، این از این . فکر کردی نباشی دنیا زیر و رو میشه و وبلاگستان تعطیل؟ نخیر دااش من .   

وبلاگای مورد مطالعه مون رو هم طبق رسم سابق که وبلاگدونی هامون ساده بود دوباره گذاشتیم . اما بالاغیرتا ما که جز کافه داری کار دیگه ای بلت نیستیم ، یه آدم وارد بیاد و جوونمردی کنه و کد نویسی هم بکنه که وبلاگای به روز شده فیدلی رو تو بُرد کافه مون هم بتونیم ببینیم دیگه نور علی نور می شه .  

خیر از جوونیش ببینه . الهی آمین ! 

.... 

کامنت برگزیده  

سارا گفته : والا خوبه که شما کافه داری رو بلتید، ما اونم بلت نیستیم... اما شنیده ها حاکی از آن است که گویا چنین امکانی در جیب های آقای فیدلی، وجود ندارد... لیکن اگر چنین فردی پیدا شد و دست به این عملیات خطیر زد، جداً ما هم دعا می کنیم که خیر از جوانیش ببیند الهی... چرا که کد نویسی، الحق و الانصاف، مغزی می خواهد، مستطاب...

ملکه مصری

پریروز فوزیه، اولین زن محمدرضا شاه ، تو سن 91سالگی تو مصر ، همزمان با اوج درگیری های اخیر مصر که منجر به برکناری مرسی هم شد ، فوت کرد .  

دوره بچگی من نزدیکیهای میدان فوزیه گذشت، میدونی که بعد از انقلاب بهش گفتن میدون امام حسین . میدون فوزیه که یکی از میدونای مهم خیابون شاهرضا بود (خیابونی که بعد از انقلاب به خیابون انقلاب اسلامی تغییر نام پیدا کرد) یه ویژگی تقریبا منحصر به فرد داشت و اون داشتن زیر گذری بود که فوزیه رو از بقیه میدونای اون دوره متمایز می کرد .   

این عکسی است که از غرب به شرق میدان فوزیه انداخته شده . شما می تونین خیابون دماوند و کوههای شرق تهران رو در بالای عکس ببینین . به نظرم این عکس باید مال دهه ۴۰ باشه قبل از ساخت زیرگذر معروفش. 

تو عالم بچگی شنیده بودم که فوزیه زن اول شاه و مادر شهناز پهلویه و شاه چون بچه اولش پسر نشده بوده طلاقش داده بوده و اون هم برگشته بوده به خونه باباش توی مصر! اون موقع از زن دوم شاه ، ثریا چیز زیادی نمی دونستم فقط این که مادرم می گفت فوق العاده زیبا بود. اما از وقتی که من خودم رو شناختم فرح ،زن شاه بود و مادر ولیعهد ، رضا پهلوی .  

بعدها درباره فوزیه بیشتر خوندم و عکساش رو دیدم که اون هم زن واقعا زیبایی بود و یه جورایی دلم براش می سوخت . احساس می کردم بنده خدا تک و تنها تو ایران چه می کرده ؟ اون موقع هم که اینترنت و وب کم و چت نبودکه راه به راه با مادر و خواهرش تو قاهره درد دل کنه . راه به راه هم که نمی شد سوار طیاره بشه و بره و بیاد که . باید بغ می کرده تو غربت و با خوارشوهر و مادرشوهر سرو کله می زده .    

عکس یادگاری فوزیه و محمدرضا و شهناز در حیاط کاخشون  

در ضمن اگه بخواین آلبوم عکس فوزیه رو می تونین اینجا تماشا کنین .  

خانه سر زنده

شب خسته و مونده در خونه مون رو باز کردم و رفتم تو که دیدم بنیامین با خنده یه ملافه اسپایدرمنی دور خودش پیچیده و رو پارکتا غلت می زنه و دانیال هم با قلدری می خواد ملافه رو ازش بگیره و این هم نمی ده و جیغ و داد خونه رو برداشته بود! 

یادمه موقعی که تصمیم به این گرفتیم که چهارمین نفر رو وارد خونه زندگیمون کنیم، خیلی دو به شک بودیم من و باران . و نه این که الحمدلله اصلا بچه دار شدن (حتی یه دونه شم) از مد افتاده و همه زن و شوهرا بعد 10 سال زندگی زیر یه سقفشون هم، همون جوری بی بچه راست راست برا خودشون می چرخن ، چشممون هم به کسی تو سن و سال خودمون نبودکه ببینیم بچه دوم داشتن چه صیغه ای می تونه تو این دوره زمونه باشه . اونایی هم که یدونه داشتن ما رو بر حذر می کردن که فلانی تو خیلی اوستایی همین یکی رو درست تربیت کن ، درست کردن دومی رو بی خیال و یا قاچ زین رو بچسب نیافتی،سوار کاری پیشکشت ! 

خب تو این همه نظرات بسیار مشوق و مثبت! بود که ما بالاخره نظر آخر رو دادیم و نظر این جوری شد که برا بنیامین داداشی یا خواهری بیاریم . داستان این جوری بود که دیدیم همونی که قدیمیا می گفتن درسته . بچه یکی یدونه یا خل می شه یا دیوونه! یه بچه تنها همین جوری تنها بزرگ می شه و تجربه دست اولی از حسادت و رقابت و دوستی پیدا نمی کنه ، تو مهارتهای اجتماعی براش مشکل درست می شه ، منزوی و گوشه گیر بار میاد ، ممکنه که دچار کاهش اعتمادبه نفس یا خودشیفتگی، خیال پردازی و محدودشدن رابطه اش با اجتماع بشه ، ننه بابا بیش از حد به یه بچه توجه می کنن و لی لی به لالاش می ذارن و این باعث متوقع شدن بچه و خواسته های نابجاش از دیگران می شه ، بزرگ که شد به هیشکی نمی تونه بگه برادر ، خواهر ، بچه هاش عمو و عمه و خاله و دایی ندارن و . . . از این دست افکار بود که باعث شد ما دست به کار شیم!  

حالا آقا بنی ما 7ساله است و آقا دنی مون چند ماه دیگه می شه 2ساله . روز به روز زندگیمون رنگ و بوی جدیدی داره و هر لحظه اش یه رنگه . توش خستگی و بی حوصلگی نگهداری دو تا پسربچه انرژیک و شیطون هم داشته ، نمی گم نداشته . اینم بوده که وقتایی با خودمون فکر کردیم که یدونه بچه رو ضبط و ربط کردن خیلی راحت تر بود . ولی الان اگه یکی بپرسه حالا نظرت چیه؟ بش می گم که شما یا نباید اصلا بچه دار شی یا اگه میشی دو تا رو در نظر بگیر . خوبی های داشتن دو تابچه بیش از حد تصور ماست . مخصوصا برای خودشون .

لباسام رو عوض می کنم و دست و رو می شورم و می رم رو مبل می شینم و بهشون نگاه می کنم و غرق در لذت می شم . حس می کنم یه خونواده کامل دارم با یه خونه شاد و سرزنده .

به نگار خانوم

داشتم  کامنتا رو چک می کردم دیدم این رو برای ما فرستادن :  

با عرض سلام و احترام خدمت شما فرهیخته گرامی
بدین وسیله به اطلاع شما می رساند وبلاگ شما در نظر سنجی بهترین وبلاگ ثبت شده است اما حائز رتبه نگردیده اید . برای اطلاع از لیست صد نفر وبلاگنویس برتر به لینک زیر مراجعه نمایید . http://vote.persianweblog.com/
از برندگان این نظرسنجی در روز جشن تولد پرشین بلاگ تقدیر به عمل خواهد آمد . برای شرکت در جشن تولد پرشین بلاگ و روز بزرگداشت وبلاگ فارسی به لینک زیر مراجعه کرده و ثبت نام نمایید . http://reg.persianweblog.com/
به امید دیدار شما در روز جشن بزرگداشت وبلاگ فارسی . با تشکر . نگار نیک نفس ، مدیر باشگاه هواداران پرشین بلاگ  

نخست این که اولا از نگار خانوم تشکرات فراوون دارم که بنده رو هم فرهیخته حساب کردن و ما رو بردن تو نظر سنجیشون که ببینن وبلاگ ما هم خوبه یا نه ؟ دویوما ما رو هم به جشن تولد پرشین بلاگشون دعوت کردن .

دوم این که این نظر سنجی کی و چگونه انجام شد و ما چرا خبردار نشدیم و چرا به سمع و بصر ما نرسید که تو خیل کثیر و عظیم!  مشتریان کافه پخشش کنیم و ما هم حائز یه رتبه ای بشیم ؟ این چه وضع اطلاع رسونیه آخه ؟ یعنی که چه!؟

سیوم این که چرا تو 100تا وبلاگ برتر، رتبه های 70به بعد مال آق بابک جوگیریات خودمون (ابو مانی) و بابک پریسکی وراچ و ویولت شده !!؟ یعنی وبلاگای به این خوبی و پر محتوایی باید برن ته ته های جدول؟ لا اله الا الله !

خب نامه نگار خانوم تا همین جا بود و تموم شد ولی این نامه چهارما هم داره و اون رو درگوشی به شما بگم . اون هف هش ده تا وبلاگ اول رو نیگا کردم و سلیقه رای دهنده ها دستم اومد . عمده شون وبلاگای صرفا روزمره نویسی ان که از صبح که پا میشن رو شروع می کنن به نوشتن و این که چی پوشیدن و چی می خوان بپوشن و شوورشون از چه مدل مویی خوششون میاد و اینا قراره چی بپزن برای شوور و بچشون و مادر شوور چی گفت و جاری چی کار کرد و . . .  همین جوری هم یه عالمه رفیق جون تو یه قالب دارن و بقیه اش هم معلومه دیگه ! 

اینم آخرش بگم که بنده اصلا با روزمره نویسی مخالف که نیستم هیچ ، بلکه موافق و مشوقش هم هستم . چون تو روزمره نویسیه که شما به نویسنده وبلاگ نزدیک می شی و حرفهاش رو به گوش جان می شنوی .  شما همین وبلاگای جوگیریات و پرسیسیکی وراچ رو ببینین . روزمره نویس اند اما توی همون روزمره نویسی شون هم شما می فهمی این روزمره داره می نویسه که یه نکته ای رو بیان کنه شما وقتی مطالبشون رو خوندی یه فرقی تو فهم و آگاهی هات نسبت به قبل پیدا بشه.

.... 

کامنت برگزیده  

عطیه گفته : اتفاقا در این خصوص کم اطلاع رسانی نشده بود. اکثر وبلاگهایی هم که اول تا دهم شدند هم لینکش رو توی وبشون گذاشته بودند.
منم از این نحوه ی رای دادن خوانندگان خوشم نمیاد. به نظرم برای انتخاب وبلاگ برتر باید یه سری ویژگی ها مطرح بشه و خواننده ها بر اون اساس بهش رای بدن... از جمله ی این ویژگی ها میشه به کیفیت مطالب از حیث وزین بودن, مفید بودن, موثر بودن و ... اشاره کرد...
به نظرم این اشکال به خواننده ها وارد نیست بلکه به خود برگزار کنندگان این نظرسنجی- که اتفاقا سالهاست که داره به همین شیوه انجام میشه- وارده...
باز سالهای قبل کمی اوضاع بهتر بود. توی نفرات اول میتونستی وبلاگهای مطرح وبلاگستان رو پیدا کنی اما سال به سال تعدادشون داره کمتر و کمتر میشه...

دوستامون

یکی از بهترین راههایی که میشه فهمید که باقی کشورهای دنیا تمایل دارند با ما کار کنند و بی منت و دغدغه ،هم سودی خودشون به دست بیارن و هم سودی رو عاید ما کنند ،اینه که بدونیم مردم اون کشورها نسبت به ما چه حسی دارند ؟ یعنی این که برآیند رفتار و چیزی که از ما در منظر عموم هست چیه و اونا در یک کلام از ما خوششون میاد یا نه؟  

موسسه نظر سنجی پیو که یک موسسه بسیار معتبردر بررسی عقاید عمومیه ،در جدیدترین نظر سنجی ای که انجام داده میزان محبوبیت ما رو پیش کشورهای دیگه دنیا بیان کرده . نتایج واقع ناراحت کننده هستند . به این نمودار نگاه کنین .   

75%مردم ژاپن و 59%مردم کره جنوبی ، ما رو دوست ندارندو همین طور 70% کانادایی ها و آمریکایی ها . آلمانی ها ، فرانسوی ها و ایتالیایی ها که زدند رو دست بقیه و 85% شون ما رو دوست ندارند . ممکنه بگین اینا درسته که کشورهای معظم و درست حسابی ای هستند ولی خب نظام ما باهاشون اختلاف بنیادی داره اصلا کاری هم با هم انجام نمی دیم و عجیب نیست .  

خب باشه بذارین ببینیم کشورهای غیر دشمن چه دیدی به ما دارند ؟متاسفانه اون جا هم وضع تعریفی نداره .  55%فلسطینی ها و 60%لبنانی ها و 51%ونزوئلایی ها هم از ما خوششون نمیاد .بعداز این همه پولی که خرجشون کردیم و 49%مردم روسیه و 58%مردم چین هم همین طور . این دوتاکشوری که سر تحریم ما کلی پول دارند به جیب می زنند . 

اما غصه نباید خورد .کشوری هم هست که ما رو دوست داشته باشه . 69%مردم جمهوری اسلامی پاکستان ما رو دوست دارند !

.... 

کامنت برگزیده  

یه مریم جدید گفته :‌متاسفانه چهره ای که از کشور ما در خارج از ایران ساخته شده، چهره ای غیر منصفانه و عجیب و غریب است. عوامل این قضیه زیادند.

1- وضعیت کشور ما در رسانه های خارجی با بزرگنمایی عجیبی روی مسائل منفی نمایش داده می شود. انرژی هسته ای، مسئله اسرائیل، توپ و تشر های علیه ابرقدرت ها (که ما آن را نشان صلابت می دانیم و آنها نشان خشونت) و ... کمک های بزرگی محسوب می شوند.

2- روابط خارجی کشورمان تقریبا اسفبار است. کشور هایی که با آن ها دارای روابط غیر حسنه هستیم، بیش از 50% جمعیت کره زمین را تشکیل می دهند. چین به تنهایی 25% مابقی را شامل می شود که رابطه ای سودجویانه با ما دارد. و همه نیک می دانیم که "الناس علی دین ملوکهم"

3- تقریبا تمام محصولات فرهنگی ما در عرصه های بین المللی، مخصوصا فیلم های سینمایی، چهره ای فقیر، خشن و بیرحم از اجتماع ما نشان می دهند (البته به جر مورد آخر، جدایی نادر از سیمین). بعدی از جامعه ما که وجود دارد و قابل انکار نیست ولی تنها بعد موجود نیست. اینگونه محصولات مهر تاییدی هستند بر همه ضد تبلیغ ها.

4- ایرانیان مقیم خارج از کشور، بر مبنای عادت دیرینه غر زدن و ناله کردن بابت هر چیز، دردِ دل ها و شکایات خود از وضعیت فعلی ایران را نزد دوستان، همسایگان و همکاران خارجی خود هم می برند. با توجه به آمار زیاد هموطنان مقیم خارج، تصور کنید تعداد نفراتی را که بدین وسیله نسبت به ایران بدبین شده اند.

و قطعا موارد زیاد دیگری که ذهن و سواد من به آنها قد نمی دهد.

این می شود که بسیاری از کسانی که با ایران و ایرانی آشنایی ندارند، گمان می کنند ایرانیان از نژاد عرب و عرب زبانند. با تردید می پرسند که من قبل از مهاجرت، شلوار جین پوشیده بودم یا نه. و در جواب دعوتم برای میزبانی از آنها در ایران، نرم و با قاطعیت جواب رد می دهند که به گمانشان "در ایران توریست ها را به عنوان جا...سوس زندانی می کنند." و اصلا منصفانه بگوییم، آیا چهره ای که ما از ایرانمان در خارج از مرزهایمان نشان می دهیم، دوست داشتنی است؟